تای‌چی، هنرِ رزمی

تای‌چی یا به طور کامل‌تر تای‌چی چوان، در حقیقت هنری رزمی است که بر اساس مفاهیم فلسفی چین باستان و دانش چی‌کُنگ در حوزه‌ی رزمی شکل گرفته که اساساً زیر‌مجموعه‌ی هنرهای رزمی چینی، یعنی ووشو قرار می‌گیرد. در حقیقت می‌توان گفت تای‌چی یکی از معروف‌ترین سبک‌های کُنگ‌فوی چینی (ووشو ) است.

برای درک بهتر جایگاه رزمی تای‌چی نیاز به توضیحاتی است که به طور خلاصه به آن‌ها می‌پردازیم.

ووشو (کُنگ‌فوی چینی)

ووشو یا کُنگ‌فوی چینی، یکی از هنر‌های رزمی اصیل در جهان است که پیشینه‌ای عمیق و فلسفی دارد. اساساً ووشو برای شکست‌دادن یا غالب‌شدن ایجاد نشده. در حقیقت، هدف اصلی آن پایان‌دادن به نزاع و برقراری صلحی فراگیر بوده است. این امر بیان کننده ی جایگاه عمیق فلسفی آن است . که همین در نام‌گذاری آن نیز دیده می‌شود: یعنی پایان‌دادن به مبارزه.

پس نمی توان از ووشو انتظار داشت که در مدت زمانی کوتاه و به سهولت جنگویانی ماهر و با میزان خشونت بالا تربیت کند. در پرداختن به ووشو، صبر و شکیبایی اولین شرط است و برای برقراری صلح (یعنی هدف غایی ووشو) مبارزه آخرین راه است. همچنین، تکنیک‌های رزمی آن نیز عمدتاً برای آسیب‌رساندن به حریف طراحی نشده‌اند، بلکه هدف آنها رساندن حریف به وضعیت تسلیم می‌باشد(که البته بسیار مشکل‌تر از آسیب‌زدن است).

بنابراین اگر ووشو کار می‌کنید، بهتر است سعی کنید که با مفاهیم عمیق آن آشنا شوید و با صبر و ممارست در در جست‌وجوی مهارت برقراری صلح باشید؛ این امر (دستیابی به مفاهیم عمیق ووشو ) شتاب‌زده میسر نخواهد شد.

شاید بتوان گفت اصلی‌ترین مسیر برای برقراری صلح، شناخت است. این شناخت در سطوح اولیه، شامل شناخت حریف (جسمی، روانی و عاطفی)‌، و در سطوح بالاتر شرایط، محیط، امکانات، دلایل مبارزه و غیره است. پس طبیعی است که هنر رزمی ووشو نیز تمرکز زیادی بر شناخت داشته باشد و این بخش را در انسان پرورش دهد. و این همان معنویت در ووشو است که باعث شده اساتید رزمی سالیان سال اساتیدی با رویکرد معنوی نیز باشند. این اصلی‌ترین تفاوت ووشو (‌کنگ‌فوی چینی) با با یک هنر رزمی بدون ریشه است.

تای‌چی نیز یکی از سبک‌های رزمی همین هنر اصیل است و همان رویکرد انسان‌گرایانه و صلح‌طلب را دارد. مضاف بر این، با توجه به اینکه در میان سبک‌های مختلف ووشو، تای چی درونی‌تر می‌باشد، وجود این رویکرد در این سبک، پررنگ‌تر نیز می‌شود. پس اساساً توقع توانایی مبارزه‌ی خیابانی و خشن از تای‌چی‌، توقعی بیهوده است.

هنر‌های رزمی در چین (ووشو) از دیدگاه های مختلفی تقسیم بندی می شوند که برخی از این طبقه‌بندی‌ها به شرح زیر است:

سبک‌های شمالی و جنوبی ووشو

شاید شنیده باشید که هنرهای رزمی چینی به دو بخش سبک‌های استیل بلند یا شمالی (چانگ چوان) و استیل کوتاه یا جنوبی (‌نن چوان) تقسیم می شوند. این تقسیم‌بندی دلایل جغرافیایی دارد: کشور پهناور چین دارای اقلیم‌هایی متنوع است که هنر‌ها و فرهنگ‌های اصیل چین نیز تحت تاثیر این اقلیم‌ها شکل گرفته اند . کشور چین از ناحیه‌ی رودخانه یانگ‌تسه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می‌شود که شمال آن بیشتر دشت و کوهستان و جنوب آن بیشتر جلگه و دریا و دریاچه است و همین موقعیت جغرافیایی در استیل شکل گیری سبک های مختلف ووشو موثر بوده است . پس طبیعتاً سبک‌های شمالی سبک‌هایی هستند که استیل بلند‌تر و باز‌تری دارند و سلاح‌‌هایی هم که در این سبک‌ها کاربرد دارند، عمدتاً سلاح‌های بلندند. به این دسته به طور کلی سبک‌های مشت بلند (چانگ چوان) یا شمالی می‌گویند. همین‌طور سبک‌های جنوبی استیل کوتاه‌تر دارند و برای مبارزه در فواصل کوتاه به‌وجود آمده‌اند و سلاح‌های این سبک‌ها نیز کوتاه‌ترند.

تای‌چی چوان در رسته‌ی سبک‌های شمالی ووشو طبقه‌بندی می‌شود؛ پس هنری رزمی است که استیل بلند و کشیده دارد و سلاح‌هایش نیز بلندند. (‌کوهستان وودانگ و شائولین نیز در شمال چین هستند و سبک‌های‌شان شمالی محسوب می شوند .)

سبک‌های نرم درونی و سبک‌های سخت و بیرونی

از طرفی دیگر سبک‌های ووشو تقسیم‌بندی دیگری نیز دارند و آن طبقه‌بندی به لحاظ نحوه‌ی انتقال نیرو است. این تقسیم‌بندی مربوط به استفاده از Li یا نیروی عضلانی و Jin نیروی درونی چی برای کاربرد رزمی است و همین‌طور نوع بکار‌گیری Jin که به شکل سخت بروز کند یا نرم. توضیح این مطلب و تفاوت‌های‌ سبک‌های درونی و بیرونی بسیار مفصل است و در قالب این مقاله نمی‌گنجد، اما به این حد بسنده کنیم که ویژگی سبک‌های نرم و درونی این است که در تمرین‌های انفرادی معمولاً آهسته تمرین می‌شوند و تمرکز و ذهن قبل از بروز حرکت و ضربه عمل می‌کنند. این مسئله بسیار حائز اهمیت است. همین‌طور تنفس و بکار‌گیری انرژی چی در تمرینات رزمی از ویژگی‌های بارز این سبک‌هاست.

تای‌چی یکی از معروف‌ترین سبک‌های نرم و درونی ووشو است که کاربرد رزمی آن با بکار‌گیری انرژی درونی چی همراه است و در تمرین آهسته و تنفسی و با تمرکز بالا انجام می‌شود.

دستیابی به مهارت رزمی در تای‌چی مانند افزایش خلوص یک فلز و نورد آن است که سال‌ها تمرکز و ممارست می‌طلبد. وقتی استادی به آن سطح رسید، معمولاً آن را خرج یک مبارزه سطح پایین نمی‌کند و در مسیر استفاده عمیق‌تر از انرژیِ پالایش‌یافته، انرژی را به مهار خود درمی‌آورد (‌هر چند که اگر بخواهد می‌تواند…)

خودِ سبک رزمی تای‌چی مانند دیگر سبک‌های رزمی‎‌، بخش‌های مختلفی را در خود دارد که مجموع این بخش‌ها مهارت مبارزه را در تای چی شکل می‌دهد. اغلب افراد فقط فرم‌های تای‌چی را دیده اند و می‌پرسند چگونه می‌توان با این فرم‌ها مبارزه کرد؟ به همین دلیل نیاز است در اینجا بخش‌های مختلف مهارت رزم در تای‌چی را مطرح کنیم.

بخش‌های مختلف مهارت رزمی در تای‌چی چوان

فرم‌های تای‌چی Taiji Forms

فرم‌های تای‌چی در حقیقت سناریو‌هایی رزمی‌اند که مانند بسیاری دیگر از سبک‌های رزمی، اساتید طراحی‌شان می‌کردند تا هنرجویان‌شان برای تسلط بر روی تکنیک‌های اصلی آن سبک تمرین‌شان کنند و برنامه‌ی تمرینی داشته باشند. این فرم‌ها عمدتاً به صورت انفرادی تمرین می‌شدند . در حقیقت، فرم‌های تای‌چی اجرای تکنیک‌ها با یک حریف فرضی‌ هستند. به همین دلیل فرم‌ها در طول زمان به شکل قالب‌هایی مشخص تبدیل شدند که هنرجویان مدرسه‌های تای‌چی آن‌ها را به صورت گروهی هم تمرین می‌کردند؛ بدین صورت فرم‌های گروهی نیز شکل گرفتند.

کاربرد فرم‌های تای‌چی این است که یک هنرجو با تکرار بسیار زیاد آنها به نحوه اجرای تکنیک‌های مختلفتسلط پیدا کند و بتواند در زمان لازم از آن‌ها استفاده کند. همچنین به دلیل وجود سلاح‌های مختلف در تای‌چی طبیعتاً فرم‌های متفاوتی نیز برای تسلط در استفاده از سلاح به‌وجود آمده‌اند تا هنرجویان بتوانند به صورت انفرادی تکنیک‌های مختلف سلاح را تمرین کنند و در آن‌ها ماهر شوند.

البته امروزه هدف از اجرای این فرم‌ها بیشتر، درک بخش هنری تای‌چی‌ و نیز استفاده از خواص آنها در ارتقا تندرستی و افزایش آگاهی از بدن، می‌باشد.

دوی‌لیَن تای‌چی Dui Lian

پس از تمرین فرم‌های انفرادی، این مسئله مطرح می‌شود که هنرجویان مهارت بیشتری در اجرای بهتر تکنیک ها روی حریف واقعی کسب نموده و زوایا و کاربردهای آنها را به شکلی واقعی‌تر درک نمایند. این همان دوی‌لین است: یعنی فرم‌های تمرینی بر اساس سناریویی از پیش تعیین شده‌ برای مبارزه میان دو یا چند نفر، که توسط اساتید و با هدف اجرای نمایشی- تمرینی کاربردهای رزمی تکنیک‌ها ، طراحی می‌شدند.

دوی‌لین نیز می‌تواند با سلاح یا بدون سلاح باشد و تنوع بسیار دارد.

این‌ها همه به این منظور بود که هنرجویان بتوانند در امنیت و بدون آسیب‌دیدگی تکنیک‌های رزمی را تمرین کنند تا برای مبارزه‌های واقعی آماده شوند.

تویی‌شو Tui Shou

تویی‌شو عضوی دیگر از بخش رزمی تای‌چی بوده و برای اهدافی ویژه طراحی شده است.

تویی‌شو در اصل برای تسلط و مهارت در بخش درگیری رزمی و همین‌طور برای درک و پرورش نیروی درونی (چی) در کاربرد رزمی طراحی شده است. تویی‌شو شامل فرم‌هایی متفاوت می‌شود که در این فرم‌ها دو حریف با اتصال دست‌های‌شان به یک‌دیگر و بدون قطع تماس به اجرای فرم می‌پردازند. در این فرم‌ها طرفین نیرو و میزان هوشیاری حریف خود را بررسی می‌کنند تا در زمان مناسب حمله کنند و بدین ترتیب مهارت خود را در آن تکنیک خاص افزایش دهند. در ضمن هر قدر شخص در پرورش نیروی درونی چی مهارت بیشتری داشته باشد، به دلیل تراکم بیشتر میدان انرژی بدن و اینکه نیرو ابتدا در میدان انرژی بروز می‌کند، می‌تواند حرکت نفر و حمله او را پیش‌بینی کند. در این فرم‌ها طرفین در حال اتصال به مرکز ثقل نفر مقابل و سنجش انرژی درونی او هستند.

تمرین‌های تویی‌شو بر همین اساس پیشرفته‌تر می‌شود و در ادامه به نوعی مبارزه خاص تبدیل می شود که در آن ضربه و قفل وجود ندارد و با چسبندگی و هل دادن به موقع ، تعادل نفر مقابل به‌هم می‌خورد. هم اکنون نیز مسابقه‌های تویی‌شو بر همین اساس بر‌گذار می‌شود.

به مسابقه‌های تویی‌شو و مبارزاتی که به صورت رینگی با موضوع تویی‌شو برگذار می‌شود انتقاد‌های بسیار وارد است‌، چرا که فدراسیون جهانی و انجمن ووشو چین اقدام به برگذاری مبارزه‌های تویی‌شو با قوانینی استاندارد و در عین حال بسیار محدود‌کننده کرده‌اند. بیشتر این انتقادها از آن جهت است که در مبارزه‌های تای‌چی زور نقش چندان مهمی ندارد و می‌بایست با شناخت حریف و نیروی درونی انجام شود

اما در این مبارزه‌های مسابقه‌ای اغلب این‌گونه نیست. و چرا در مبارزات تویی شو اغلب شاهد این هستیم که هنرجویان بیشتر از زور خود استفاده می کنند به جای نیروی درونی ؟

در پاسخ باید عرض کنم که این توقع مربوط به سطح استادی تای‌چی است نه هنرجویان. حتی اساتید نیز برای رسیدن به این مرحله همین تمرین‌های اجباری را پشت سر گذاشته‌اند تا اینکه بعد از تجربه و کسب مهارت‌های بسیار به درکی ژرف از مبارزه و شناختی عمیق‌تر از حریف دست یافته‌اند. اساتید در حقیقت می‌توانند با پیش بینی کردن حریف از نیروی وی بر علیه خودش استفاده کنند و به‌موقع انرژی درونی خود را برای حمله یا دفاع به‌کار گیرند.

اما مسیر هنرجویانی که تویی‌شو را درک می‌کنند، تقلید از اساتید بزرگ نیست، بلکه بهتر است واقعاً و با احترام به قوانین مبارزه کنند و به تدریج از تعالیم عمیق بهره برند تا بتوانند با درک و تجربه‌ای حقیقی به ادراک و معرفت اساتید دست یابند و مسیر استاد‌شدن را طی کنند.

شایان ذکر است اگر شخصی ادعا می‌کند که مبارزه‌اش درونی‌ست و تویی‌شو را درک کرده، بر اساس غلبه‌ی نرمی بر سختی باید بتواند حریفی که با زور عضله مبارزه می‌کند را به راحتی شکست دهد؛ پس اگر نمی‌تواند روشن است که ادعایی بیش نیست و بهتر است همان مسیر مبارز‌ه‌های واقعی را طی کند.

یک هنر‌جوی تویی‌شو باید به طور ملموس درک کند که مبارزه با زور عضله در نهایت به ضررش تمام خواهد شد و یک استاد واقعی می‌تواند این تجربه را در عمل به هنر‌جو منتقل کند؛ در غیر این صورت تمام سخن‌ها بی‌اساس می‌نماید.

اساتید اصیل تای‌چی نیز امروزه خود جزء طراحان این مبارزه‌ها هستند و معتقدند درک عمیق‌تر از همین طریق میسّر می‌شود. همین‌طور امروزه در جهان شاهدیم که شاگردانِ اساتید اعظم تای‌چی، قهرمانان تویی‌شو هم می‌شوند.

پس در مبارزه‌های تویی‌شو حتی اگر کسی با زور عضله کار کند، می‌تواند با استمرار در تمرین‌ها به درکی عمیق و ملموس برسد، چرا که شخص به تدریج درک می‌کند این زور عضله به ضرر خود اوست و باید با آرامش به نیروی حریف گوش کند.

خالی از لطف نیست که یکی از تجربه‌های خود را ذکر کنم و آن ملاقات با استاد بزرگ Tian Jinlong از بزرگ‌ترین اساتید فاجین و تخلیه انرژی رزمی در تای‌چی و اولین دکترای تخصصی ووشو در جهان است. ایشان یکی از اساتید من در مبارزه‌های تویی‌شو بودند و خود از طراحان مبارزه‌های بین‌المللی تویی‌شو و مسابقه‌های جهانی این رشته است که در اولین دوره‌ی این مسابقه‌ها سر‌داور بودند. توانایی ایشان در ضربه‌های فاجین و فرم تخصصی فاجین تای‌چی انکار‌ناپذیر است. ایشان هم‌اکنون در هنگ‌کنگ زندگی می‌کنند و عضو کمیته‌ی فنی انجمن ووشو هنگ‌کنگ هستند.

چین‌نا تای‌چی Taiji Qin na

همان‌طور که قبلاً نیز گفته شد، تای‌چی هنری است که اصالتاً برای مبارزه طراحی شده و این مبارزه‌ها ابعاد و جنبه‌هایی مختلف دارند که یکی از ابعاد رزمی تای‌چی، چین‌نا است.

در تعریف “چین‌نا “Qin na چنین عنوان می‌شود که در چینی “چین Qin”به معنای گرفتن است (البته گرفتنی که با حالت تهاجمی همراه باشد، مانند عقاب که شکارش را می‌گیرد ) و “نا Na”به معنای در کنترل داشتن (مهار کردن) است ، بنابراین “چین نا Qin na”به معنی گرفتن چیزی و در کنترل داشتن (مهار کردن ) آن است.

در حالت کلی، برای داشتن توانایی و قدرت رزمی، تمام هنرهای رزمی شامل چهار نوع تکنیک می‌شوند: اولین گروه شامل تکنیک‌های ضربه‌ای، مشت‌زدن، فشار و هل دادن است. دومین گروه شامل حرکت‌های ضربه‌های پا، لگد، درو کردن و گام‌های سریع و آهسته است. در این دو گروه تکنیکِ ذکر‌شده، زمان تماس با حریف باید بسیار کوتاه باشد و نیرویی که برای حمله استفاده می‌شود اغلب بسیار انفجاری است و صدمه‌های بسیار وارد می‌کند. گروه سوم Shai Jiao (کشتی گرفتن) نام دارد و شامل تکنیک‌هایی برای برهم‌زدن ریشه و تعادل حریف و درهم‌کوفتن اوست. اغلب در مبارزه‌ها این تکنیک‌ها را با برخی تکنیک‌های پا نیز ترکیب می‌کنند. و گروه چهارم چین‌نا Qin na نام دارد که شامل تکنیک‌های گرفتن حریف با استفاده از قفل و کنترل مفاصل، عضله‌ها و تاندون‌های حریف است. واضح است که در یک مبارزه و جنگ واقعی از تمام این تکنیک‌ها ممکن است استفاده شود یا با هم ترکیب شوند. هرگروه از تکنیک‌های فوق می‌تواند در شرایطی بسیار کارآمد و مؤثر باشد. در مبارزه‌های واقعی این تکنیک‌ها تا حدّی با هم ترکیب می‌شوند که در اجرای رزمی از هم قابل‌تمایز نیستند.

در واقع رزمی‌کاران چینی تمام تکنیک‌هایی را در گروه چین‌نا طبقه‌بندی می‌کنند که منجر به کنترل حریف و هدایت وی به وضعیت تسلیم با استفاده از نقاط حساس و ضربه به آنها و قفل مفصل باشد.

تکنیک‌های چین‌نا به پنج گروه اصلی تقسیم می‌شوند:

Fen Jin به معنای جدا‌کردن عضله‌ها و تاندون‌ها (این گروه همچنین شامل گرفتن عضله‌ها و تاندون‌ها هم می‎‌شود.)

Cuo Gu به معنای ایجاد در‌رفتگی مفصل

Bi Qi به معنای مسدود و مختل‌کردن تنفس

Dian Mai (Dim Mak) به معنای فشردن شاهرگ‌ها یا مسدود‌کردن رگ‌ها

Dian Xue به معنای فشار نقاط حساس (نقاط حیاتی روی کانال‌های انرژی) است که با این گروه نیز Dim Mak می‌گویند (این گروه همچنین شامل گرفتن نقاط حساس نیز می شود.)

تفاوت‌های تای‌چی چین‌نا و تکنیک‌های چین‌نا در سبک‌های سخت

البته شناخت تکنیک‌های چین‌نا در سبک‌های مختلف و تمایز بین آنها کاری دشوار است، اما اصلی‌ترین ویژگی‌های چین‌نا در تای‌چی چوان، نرم بودن تکنیک ها و حالت مارپیچی و دورانی این تکنیک‌هاست.

تفاوت تکنیک‌های چین‌نا در سبک‌های درونی و بیرونی نیز مانند تفاوت‌های اساسی این سبک‌هاست: در سبک‌های بیرونی از بیرون یعنی از حرکت شروع کرده ، انرژی را جابه‌جا می‌کنند و به ذهن می‌رسند. در حالی‌که در سبک‌های درونی از درون و ذهن شروع کرده و با چرخش انرژی باعث بروز حرکت بیرونی می‌شوند. اما هر دوی این روش‌ها از انرژی چی بهره می‌برند و هدف نهایی‌شان واحد است.

Untitled-1

در نهایت تفاوت‌ها را می‌توان بدین قرار طبقه‌بندی کرد:

چین‌نای تای‌چی نرم است، اما چین‌نای سبک‌های بیرونی (‌مثل شائولین چین‌نا) سخت هستند.

در چین‌نای سبک‌های بیرونی بیشتر از نیروی عضلانی استفاده می‌شود، در حالی‌که در تای‌چی چین‌نا بیشتر از نیروی درونی و انرژی چی استفاده می‌شود.

در شائولین چین‌نا و بیشتر سبک‌های بیرونی حرکت‌ها بیشتر مستقیم‌اند، در حالی‌که در تای‌چی چین‌نا حرکت‌ها معمولاً به صورت مارپیچ و مدوّر اجرا می‌شوند.

در شائوین چین‌نا و سبک‌های بیرونی، حرکت‌ها بیشتر تهاجمی و شروع‌کننده‌اند، در حالی‌که در تای‌چی چین‌نا حرکت‌ها بیشتر تدافعی و واکنشی‌اند (یعنی حرکات تای‌چی چین‌نا معمولاً شروع‌کننده نیستند و با حمله‌ی حریف او را کنترل می‌کنند و عکس‌العمل‌اند.)

البته تفاوت‌های بسیار دیگری نیز وجود دارد که در جزئیات‌، قابل بررسی می‌شوند.

همان‌طور که مشاهده می‌شود، چین‌نا تای‌چی بخش‌هایی متنوع و مفصل دارد که بعضاً ، آن‌ها را تکنیک‌های دفاع شخصی در تای‌چی می‌خوانند‌.

مبارزه‌های واقعی به روش تای‌چی

ممکن است برای بسیاری از مخاطبان و هنرجویان تای‌چی این پرسش مطرح شود که چگونه تای‌چی با این سرعت آرام در مبارزه‌ی واقعی می‌تواند کارآمد باشد؟!

باید عنوان کنم که مبارزه‌های واقعی تای‌چی بسیار سریع و برق‌آسا و در عین حال خطرناک است و بسیاری از آنچه دیده می‌شود در حقیقت، فقط تمرین آهسته‌ی تکنیک‌های رزمی است، برای اینکه مهارت بیشتری در آن تکنیک‌ها کسب شود؛ یعنی تکنیک‌های رزمی تای‌چی به دلیلی کاملاً رزمی، فقط در تمرین آهسته انجام می شوند.

یک تای‌چی‌کار در مبارزه‌ی واقعی از مجموعه‌ی تجربیات خود در فرم‌های انفرادی، دوی‌لین، تویی‌شو، چین‌نا، ضربات فاجین و در صورت لزوم، سلاح‌های مختلف استفاده می‌کند.

همین‌طور تای‌چی‌کار برای مبارزه‌های خود استراتژی‌هایی ویژه و جامع طراحی می‌کند.

اما شایان ذکر است تای‌چی‌کار شروع‌کننده‌ی مبارزه نیست و می‌کوشد حریف را تحت کنترل خود درآورد و برای این هدف از تمام تکنیک‌ها و بخش‌های مختلف تای‌چی استفاده می‌کند. یکی از مهمت‌رین ویژگی‌های مبارزات واقعی تای‌چی ضربات فاجین است. ‌در حقیقت در تای‌چی ضربات به صورت فاجین ‌(تخلیه انرژی‌) ادا می‌شود و حالتی شلاق‌گونه و با‌نفوذ دارد.

پس مبارزات واقعی تای چی ترکیبی از بخش های مختلف رزمی تای چی است وبسیار خطرناک است که در جوامع امروزی چندان کاربرد ندارد . امروزه علاقه مندان در هنر های رزمی بیشتر به جستجوی جنبه هنر و تندرستی آن هستند
سخنی با علاقه‌مندان به بخش رزمیِ تای‌چی

از آنجا که تای‌چی در حقیقت یک روشی تفکری با ادبیات رزمی به حساب می‌آید، اینکه از تای‌چی تنها هدف‌مان کسب توانایی در مبارزه‌های خیابانی باشد، بسیار کوچک و محدود‌کننده است؛ در این صورت نمی‌توانیم ابعاد عمیق‌تر آن را درک کنیم.

شاید این سوال پیش بیاید که آیا یک تای‌چی‌کار باید دغدغه‌ی رزمی داشته باشد یا نه؟

پاسخ مثبت است، اما این دغدغه‌ی رزمی در سطح شناخت است: شناخت حریف و شناخت درون…

در حقیقت ما مدام در حال مبارزه‌ایم و سراسر زندگی یک میدان مبارزه است؛ از این جهت که ما همیشه با تناقض‌ها و مسائل مختلفی مواجه می‌شویم که می تواند ما را از مسیر، اهداف و اندیشه‌های‌مان ما باز داردند. مبارز واقعی کسی است که با درک و شناخت صحیح از خود، توانمندی‌های خود و محیط پیرامون و انسان‌های دیگر بتواند به نرمی مسیر خود را پیدا کند و بهترین تعامل را داشته باشد . این مسیری است که از تای‌چی (و در کل ووشو) می‌توان توقع داشت‌.

تای‌چی با عمقی که دارد به ما می‌آموزد نرمی را در زندگی حفظ و بر سختی‌ها غلبه کنیم. این یک شعار نیست: تای‌چی‌کار واقعی بخش‌های مختلف را تجربه می‌کند، بدون هیجان مسابقه می‌دهد، بدون هیجان تفکر می‌کند، بدون هیجان در سبک‌های مختلف مطالعه می‌کند، با خرد بر خود مسلط می‌شود و اگر لازم باشد بدون هیجان مبارزه می‌کند: مبارزی که تسلیم هیجان‌های خود شود، محکوم به شکست است.

هنر رزم اصیل در جهان امروز، هنر رزم درون است و درک جهان هستی. هنرهای رزمی برای تسلط بر شرایط، تندرستی و نگاه عمیق‌تر به جهان پیرامون طراحی شده‌اند.

در تای‌چی نیز مانند دیگر سبک‌های رزمی که فدراسیون و تشکیلات متحد جهانی دارند، مبارزه‌ها در نهایت اخلاق و چار‌چوب‌های کلاسیک انجام می‌شوند و هیچ‌گاه برای مهارت در مبارزه‌ی خیابانی هدف‌گذاری نشده‌اند. و این که میزان اثر‌گذاری یک سبک را در مبارزه‌های خیابانی ارزیابی کنیم، کاری خارج از اهداف ورزشی و اخلاقیات رزمی است.

پس از بهترین روش‌های تجربه‌ی بخش‌های رزمی در تای‌چی و ووشو همین مبارزه‌های رینگی و شرکت در مسابقه‌های مختلف است؛ اینجا واقعی‌ترین جایی است که می‌توان توانایی‌های رزمی یک تای‌چی‌کار و ووشو‌کار را نظاره کرد، چرا که شرایطی از این واقعی‌تر هیچ‌گاه به‌دست نخواهد آمد.

برای درک مهارت‌های رزمیِ یک هنر‌جو باید او را در شرایط از‌پیش‌تعیین‌شده، قانونی و تحت کنترل ارزیابی کرد. این در حالی است که مبارزه‌های خیابانی هیچ قاعده و اصول خاصی ندارند و ممکن است یک فرد بسیار ضعیف بر یک رزمی‌کار پیشرفته غلبه کند (همان‌طور که بارها مشاهده شده.) پس برای ارزیابی مهارت‌های خود از مبارزه‌های قانونی استفاده کنید. برای تویی‌شو هم مسابقه‌ روشی مناسب است، چرا که مهارت و تسلط شما با استفاده از غلبه‌ی نرمی بر سختی و استفاده از نیروی درونی به خوبی قابل ارزیابی است.

در ضمن آشنایی با بخش‌های مختلف رزمی تای‌چی و فلسفه‌ای رزمی که پشت آن نهفته، عمق فرم‌های شما را بسیار افزایش می‌دهد.

مسیر استادی در تای چی نیاز مند تسلط در تمامی بخش های رزمی تای چی به اضافه پرورش بخش های درونی از طریق چی کُنگ و همینطور تسلط در تئوری عمیق تای چی است ،

به همین دلیل تای چی هنری برای یک عمر است و روشی به عنوان یک مراقبه متحرک .

حامد کاتوزی

دبیر کمیته تای چی چوان

و اولین قهرمان ایرانی در مبارزات بین المللی تویی شو Hong Kong- 2009